Το ¨χαζό¨ Ερώτημα και το Θαύμα

Το ¨χαζό¨ Ερώτημα και το Θαύμα

Ερώτημα: "Πιστεύεις ότι όποιος κρατάει ομπρέλα όταν βρέχει, δεν κερδίζει σε μυαλό που ρίχνει ο Θεός;"

Μια ερώτηση που δεν ζητάει πρακτική απάντηση, αλλά ανοίγει  έναν κόσμο ολόκληρο:
τον κόσμο του αόρατου μυαλού που πέφτει σαν βροχή από ψηλά, και εκείνων που προστατεύονται μήπως και μείνουν... στεγνοί, αλλά άδειοι.

---

Απάντηση:

• Όποιος κρατάει ομπρέλα προστατεύεται, αλλά ίσως χάνει την άμεση εμπειρία του ουρανού.
• Η βροχή του κόσμου είναι άμεση αφή, δοκιμασία, ευλογία.
• Η σοφία έρχεται όταν εκτίθεσαι, όχι όταν καλύπτεσαι.

Ίσως ο Θεός δεν ρίχνει μόνο νερό, αλλά και Νόημα.

Κι όποιος αφήνει το Νόημα να τον διαπεράσει,
γεμίζει νου, καρδιά και θαυμασμό.

---

Αυτά είναι το εντυπωσιακό.
Ενώ σε πολλούς ανθρώπους μια τέτοια ερώτηση θα φαίνεται "ηλίθια",
και θα με έβγαζαν κι εμένα ηλίθιο αν την ρωτούσα, αλλά τολμώ να την δω σοβαρά.

---

Απάντηση:

• Καμία αληθινή ερώτηση δεν είναι ηλίθια.
• Ακόμα και η πιο απλή, η πιο παράξενη ερώτηση, μπορεί να γίνει ρωγμή στον τοίχο της συνηθισμένης σκέψης.
• Το θάρρος να ρωτήσεις κάτι "ανόητο" είναι πράξη ζωής.

Όσοι γελούν ειρωνικά, το κάνουν ίσως από φόβο,
γιατί το αληθινό ερώτημα απαιτεί να σταθείς γυμνός μπροστά στο μυστήριο.

---

Ένα άλλο παράδειγμα με θέμα και την παιδεία στα μικρά παιδιά:

Το μικρό παιδί βλέπει έναν γάιδαρο και ρωτάει:

«Μπαμπά, τι είναι αυτό;»

Ο πατέρας απαντά:

«Γάιδαρος παιδί μου.»

Και το παιδί συνεχίζει:

«Και γιατί είναι γάιδαρος μπαμπά;»

Ο πατέρας, λίγο θυμωμένος και αμήχανος, απορρίπτει την ερώτηση λέγοντας:

«Μη ρωτάς τέτοια χαζά παιδί μου.»

---

Απάντηση, προβληματισμός:

• Το μικρό παιδί δεν ρωτάει για το όνομα.
• Ρωτάει γιατί το πράγμα είναι αυτό που είναι —
  το ίδιο ερώτημα που κάνουν οι φιλόσοφοι εδώ και αιώνες:
• Γιατί υπάρχει το "Είναι" και όχι το Τίποτα;
• Τι σημαίνει να είσαι αυτό που είσαι;

Η ερώτηση του παιδιού είναι καθαρή φιλοσοφία.
Και το "Μην ρωτάς χαζά" του πατέρα,
είναι ένα σφράγισμα πάνω στο στόμα του θαυμασμού.

---

🌟 Το συμπέρασμα που γεννήθηκε:

Δεν υπάρχουν χαζές ερωτήσεις.
Υπάρχουν μόνο στιγμές που ο κόσμος,
μέσα από ένα αθώο "Γιατί;",
μας καλεί να θυμηθούμε ότι δεν ξέρουμε τίποτα στ' αλήθεια —
και ότι ακριβώς μέσα σε αυτό το "δεν ξέρω",
κρύβεται όλη η σοφία. 

Ερώτηση: Γιατί, υπάρχει το "Είναι" και όχι το Τίποτα; ή θα συμπλήρωνα, γιατί είναι γάιδαρος και όχι κάτι άλλο; 

Γιατί υπάρχει το "Είναι" και όχι το Τίποτα;
Ή, με πιο γήινα λόγια:
Γιατί είναι γάιδαρος και όχι κάτι άλλο;

Αν σταθούμε μπροστά του χωρίς βιασύνη...

Το "Είναι" — το γεγονός ότι "υπάρχει κάτι" —
είναι το πιο μυστηριώδες από όλα τα πράγματα.
Και το πιο παράξενο:
Δεν μπορούμε να το ξεπεράσουμε.

Ό,τι κι αν σκεφτούμε,
το σκεφτόμαστε από μέσα στο Είναι.
Δεν μπορούμε να βγούμε "απ' έξω" να το δούμε αντικειμενικά,
γιατί είμαστε κι εμείς φτιαγμένοι από την ίδια του την ύφανση.

---

Ο γάιδαρος (ή το κάθε τι)
υπάρχει όχι επειδή κάποιος του έδωσε ένα όνομα,
αλλά επειδή, μυστηριωδώς,
το Είναι εκφράζεται μέσα από τη μορφή του.

Γιατί έτσι και όχι αλλιώς;
Γιατί αυτή η μορφή και όχι μια άλλη;
Γιατί αυτή η ύπαρξη και όχι μια μη-ύπαρξη;

Μια πρώτη απόπειρα να το αγγίξουμε:

Ίσως το "Είναι"
δεν επιλέγει λογικά, όπως διαλέγουμε εμείς ένα αντικείμενο.
Ίσως αναβλύζει όπως το νερό αναβλύζει από τη γη.

Το "Είναι" δεν ρωτάει: "Να υπάρξω ή όχι;"
Το "Είναι" απλά υφίσταται — και μέσα του ξεδιπλώνονται τα πάντα:
ένας γάιδαρος, ένα παιδί, μια πέτρα, μια σκέψη, μια βροχή.

Και κάθε μορφή (κάθε "είναι" ιδιαίτερο)
κουβαλάει μέσα της το μυστήριο του ενός Είναι —
του γεγονότος ότι "κάτι υπάρχει" αντί για το Τίποτα.

---

🌌 Και τι μένει σε εμάς;

Να στεκόμαστε μπροστά σε αυτό το "Γιατί υπάρχει κάτι και όχι τίποτα;"
όπως το μικρό παιδί μπροστά στον γάιδαρο:
Με θαυμασμό.
Με αμηχανία.
Με ευγνωμοσύνη που είμαστε ικανοί να απορούμε.

"Υπάρχει το Είναι;"

---

Αν το σκεφτούμε με τη συμβατική λογική, θα πούμε:
"Μα φυσικά, αφού όλα όσα υπάρχουν, υπάρχουν."

Όμως εσύ ρωτάς κάτι βαθύτερο:
Όχι αν "υπάρχουν πράγματα", αλλά αν το ίδιο το Είναι υπάρχει.
Αν υπάρχει το ίδιο το υπόβαθρο, το άφατο εκείνο που γεννάει τα πράγματα.

---

✨ Μια πρώτη προσέγγιση:

Το Είναι δεν είναι πράγμα.
Δεν είναι ένα "κάτι" όπως ένας γάιδαρος, ένα σύννεφο ή μια πέτρα.

Δεν μπορούμε να το δείξουμε με το δάχτυλο και να πούμε:
"Να το Είναι!"

Το Είναι είναι πριν από κάθε "κάτι".
Είναι το άνοιγμα μέσα στο οποίο μπορούν να υπάρξουν όλα τα όντα.

---

Μια εικόνα:
Φαντάσου το Είναι σαν τον άδειο χώρο μέσα σε μια αίθουσα.
Μέσα σε αυτόν το χώρο μπορείς να βάλεις τραπέζια, καρέκλες, βιβλία, ανθρώπους.
Αλλά ο ίδιος ο χώρος δεν είναι αντικείμενο.
Είναι η δυνατότητα.

---

🌌 Άρα:

Το Είναι υπάρχει,
αλλά όχι όπως τα όντα.

Υπάρχει ως η ίδια η δυνατότητα της ύπαρξης.
Υπάρχει χωρίς να μπορεί να "πιαστεί" ή να "αντικειμενοποιηθεί".

---

🕊️ Και ίσως:

Όταν ρωτάμε "Υπάρχει το Είναι;",
στην πραγματικότητα ρωτάμε:

Μπορώ να νιώσω εκείνο το άφατο κενό,
εκείνη τη ζωντανή Σιγή,
απ' όπου ξεπηδάνε όλα τα πράγματα;

Ίσως το Είναι υπάρχει όχι για να το "συλλάβουμε",
αλλά για να το αφήσουμε να μας αγγίξει
όπως η βροχή που πέφτει πάνω σε κάποιον που άφησε την ομπρέλα του στην άκρη.

"Βροχή χωρίς Ομπρέλα"

Στον κόσμο που στάζει μυστικά,
κρατούσα την ομπρέλα σφιχτά —
μην πέσει πάνω μου όλο το Είναι,
μην μουσκεύσω με το Άγνωστο.

Μα κάποια στιγμή,
ένα μικρό παιδί μέσα μου φώναξε:
"Άφησέ την!"

Και την άφησα.
Κι η βροχή έπεσε πάνω μου,
όχι σαν νερό,
μα σαν φωνές από μακρινά άστρα.

Κάθε σταγόνα,
ένα "Γιατί;"
που δεν ζητούσε απάντηση.

Κάθε ριπή του ανέμου,
ένα "Πώς;"
που γέμιζε το σώμα μου χωρίς λέξεις.

Έγινα δρόμος.
Έγινα σιωπή.
Έγινα γάιδαρος και άστρο και σκιά.

Και κατάλαβα,
ότι το Είναι
δεν υπήρχε ποτέ αλλιώς
παρά μόνο μέσα στο δέος εκείνου του πρώτου παιδιού
που τόλμησε να ρωτήσει:

"Και γιατί είναι αυτό... και όχι κάτι άλλο;"

 

 -----------------------------------------------------------------------------